Ni Hao
Door: Hanneke
Blijf op de hoogte en volg Matijn & Hanneke
26 Januari 2014 | Nederland, Landhorst
Eindelijk een berichtje vanuit het verre China. Matijn en ik zijn al weer ruim een week van huis. De eerste vijf dagen hebben we de toerist uitgehangen in Peking om vervolgens door de reizen met de trein naar onze woonplaats Rui’an.
Aangekomen op het vliegveld wilden we het thuisfront even laten weten dat we veilig waren aangekomen. Helaas heeft China een totaal ander netwerk waardoor bellen en smssen niet mogelijk was. De WiFi op het vliegveld was ook tien keer niks, dus ook via mail of via de what’s app konden we niks laten horen. Dus we hebben thuis iedereen nog even in spanning gehouden.
Op het vliegveld werden we opgehaald door Vincent. Hij is de persoon met wie we alles hebben geregeld vanuit Nederland. Nu denk je, ooh wat fijn een westers iemand. Maar Vincent is een Chinees met een Engelse naam. Vincent heet eigenlijk Chen Ming. Maar hij kan gelukkig wel redelijk Engels hoor. Nadat hij ons had opgehaald, zijn we met al onze bagage vanaf het vliegveld met de metro naar ons hotel gegaan. Dat op zich was al een hele beleving. We kwamen net bij de metro aan toen het “rush hour” was. Wat betekend, prop jezelf in de metro samen met te veel andere. Maar gelukkig zijn we met alle tassen veilig aangekomen. Lekker ruiken doet het in de metro’s ook niet echt, maarja, als iedereen elke dag knoflook eet, heb je daar al snel een verklaring voor. Daarna hebben we samen met Vincent een rekening geopend waar ons loon opgestort zal gaan worden. Vincent is een hele behulpzame en spontane kerel. Nadat we een rekening hadden geopend, konden we eindelijk neerploffen op bed in ons hotel. We waren ruim 24 uur achter elkaar wakker door het tijdverschil enz, dus slapen konden we wel. Voordat we in slaap vielen hebben we wel nog even een berichtje gestuurd naar Landhorst en Heeten. Even laten weten dat we goed waren aangekomen. Daar deed de WiFi het namelijk wel.
Vanaf zaterdag tot en met dinsdag hebben we onze ogen uitgekeken en heerlijk de toerist uitgehangen in Peking. Zaterdag wilden we naar de Verboden stad gaan, maar het duurde even voordat we die ook daadwerkelijk gevonden hadden. We waren wat te vroeg uitgestapt met de metro, waardoor we nog een stuk moesten lopen. Niet erg, want overal is wat de zien. We stapten uit op Xidan, waar echt hordes en hordes mensen liepen. Xidan is denken wij een van de drukkere winkelstraten. Je kunt hier in China ook niet even zomaar de weg oversteken. Je moet of onder de weg door of juist met een brug er overheen. Zo massaal allemaal! Na een tijdje eindelijk de Verboden stad gevonden, bleken we aan de verkeerde kant te staan. We waren bij de uitgang. Dus moesten we nog weer 20 minuten de andere kant op. Daar aangekomen ook meteen naar Tian’man Square gegaan. Het grootste plein ter wereld. Toen we dan daadwerkelijk naar binnen wilden, bleek het sluitingstijd te zijn. Hier waren ook veel Chinezen over verbaasd. We mochten ineens gewoon niet meer naar binnen.
Dus toen zijn we de zondag maar weer terug gegaan. Nu ging de reis een stuk sneller, omdat de we nu wel bij de goede metrohalte waren uitgestapt. Conclusie, de keizers daar leefden echt in een belachelijk grote stad, de Verboden stad dus. Leuk om even gezien te hebben, maar wij vonden het verder niet heel speciaal.
Zondag middag zijn we ook nog naar het Olympisch park geweest, want in 2008 waren natuurlijk de Olympische zomer spelen in Peking. Wel bijzonder en leuk om ineens op die plek te staan. Het Olympisch park is niet alleen voor buitenlanders een toeristische plek, ook veel Chinezen waren van de partij die dag. Buiten stonden ook echt honderden kraampjes met van alles en nog wat.
Maandag zijn we naar het kantoor gegaan van de organisatie waar wij voor werken. Het was eindelijk tijd om het contract te ondertekenen. Maar voor we het contract gingen ondertekenen kwam Vincent eerst nog met een verassing. We kregen de schoolboeken voor ons en kregen 15 min de tijd om even een demo lesje voor de bereiden van 10 a 15 minuten. Oeps, even niet op voorbereid. Maar natuurlijk alleen maar goed om even te oefenen, want dadelijk moeten we het voor het echt gaan doen. Wel vreemd als je bedenkt dat wij helemaal geen lesbevoegdheid hebben en dadelijk klassen van 40 a 50 kids les gaan geven. Maar het viel ons niet tegen, lukte best goed al zeggen wij het zelf We kregen ook nog tussen neus en lippen door te horen dat de locaties waar wij les gaan geven niet echt dicht bij elkaar liggen. Een van ons kan lopend naar de school, ongeveer tien minuten. De ander moet elke dag met een taxi op en neer, ook ongeveer 10 a 15 minuten. Er was ons al wel eerder verteld dat we in twee verschillende gebouwen zouden werken, maar ze waren even vergeten te vertellen dat de gebouwen niet op hetzelfde terrein stonden. (Wat ons eerst wel was verteld) Maar ook dat overleven we vast wel, misschien juist een mogelijkheid om meerdere mensen te leren kennen.
De laatste dag in Beijing hebben we de Chinese Muur beklommen. Het deel wat ongeveer op 70 km afstand van Beijing ligt. We wisten niet zo goed wat we er van moesten verwachten, want de Verboden stad was ons een beetje tegen gevallen. Maar gelukkig viel hier niks tegen, het was echt heel erg mooi. We hadden ook de perfecte dag om te klimmen vonden wij zelf. Op de muur is het namelijk best wel koud rond deze tijd, het is hier ook winter. Gevoelstemperatuur kan rond de -10 /-15 zijn. Maar wij hadden een heerlijk zonnetje terwijl we over de muur liepen. We hadden ons dik ingepakt, maar we konden het grootste deel prima zonder handschoenen en muts.
Om het onszelf lekker lastig te maken hadden we er voor gekozen om niet met een georganiseerde reis te gaan, maar zelf met het openbaar vervoer. En ja, dit is ons nog gelukt ook. Of we zijn afgezet door de laatste chauffeur, daar zijn we nog niet helemaal achter, maar we zijn bij de Muur gekomen en daarna ook weer veilig thuis. Niet helemaal vlekkeloos, hé mam, maar toch.
Ik ga het verhaaltje nu maar even afronden, anders wordt het veel te lang. Matijn zal morgen of overmorgen weer een verhaaltje typen over Rui’an en jullie alles vertellen over wat we hier al hebben meegemaakt. Voor de liefhebbers nog een paar wist-je-dat-jes
Wist je dat
- de meeste honden hier kleding dragen.
- Een jongetje van ongeveer 6 jaar oud Matijn een lesje gaf hoe hij met
stokjes moest eten.
- hier immens veel grote gebouwen staan
- we standaard een glas gekookt water krijgen zonder thee zakje
- het hier op veel plekken niet zo lekker ruikt
- we al een aantal keer iets op de kaart hebben aangewezen in het
Chinees en dus totaal geen idee hadden wat we zouden krijgen.
- de mensen in Beijing best een woordje Engels spreken
- Chinezen graag met blonde mensen op de foto gaan, “we are so
beautiful!” volgens hen.
- de mensen hier ovenwanten
- we berichtjes op Facebook heel leuk vinden, maar dat is hier afgeschermd dus we kunnen niks terug sturen.
Aangekomen op het vliegveld wilden we het thuisfront even laten weten dat we veilig waren aangekomen. Helaas heeft China een totaal ander netwerk waardoor bellen en smssen niet mogelijk was. De WiFi op het vliegveld was ook tien keer niks, dus ook via mail of via de what’s app konden we niks laten horen. Dus we hebben thuis iedereen nog even in spanning gehouden.
Op het vliegveld werden we opgehaald door Vincent. Hij is de persoon met wie we alles hebben geregeld vanuit Nederland. Nu denk je, ooh wat fijn een westers iemand. Maar Vincent is een Chinees met een Engelse naam. Vincent heet eigenlijk Chen Ming. Maar hij kan gelukkig wel redelijk Engels hoor. Nadat hij ons had opgehaald, zijn we met al onze bagage vanaf het vliegveld met de metro naar ons hotel gegaan. Dat op zich was al een hele beleving. We kwamen net bij de metro aan toen het “rush hour” was. Wat betekend, prop jezelf in de metro samen met te veel andere. Maar gelukkig zijn we met alle tassen veilig aangekomen. Lekker ruiken doet het in de metro’s ook niet echt, maarja, als iedereen elke dag knoflook eet, heb je daar al snel een verklaring voor. Daarna hebben we samen met Vincent een rekening geopend waar ons loon opgestort zal gaan worden. Vincent is een hele behulpzame en spontane kerel. Nadat we een rekening hadden geopend, konden we eindelijk neerploffen op bed in ons hotel. We waren ruim 24 uur achter elkaar wakker door het tijdverschil enz, dus slapen konden we wel. Voordat we in slaap vielen hebben we wel nog even een berichtje gestuurd naar Landhorst en Heeten. Even laten weten dat we goed waren aangekomen. Daar deed de WiFi het namelijk wel.
Vanaf zaterdag tot en met dinsdag hebben we onze ogen uitgekeken en heerlijk de toerist uitgehangen in Peking. Zaterdag wilden we naar de Verboden stad gaan, maar het duurde even voordat we die ook daadwerkelijk gevonden hadden. We waren wat te vroeg uitgestapt met de metro, waardoor we nog een stuk moesten lopen. Niet erg, want overal is wat de zien. We stapten uit op Xidan, waar echt hordes en hordes mensen liepen. Xidan is denken wij een van de drukkere winkelstraten. Je kunt hier in China ook niet even zomaar de weg oversteken. Je moet of onder de weg door of juist met een brug er overheen. Zo massaal allemaal! Na een tijdje eindelijk de Verboden stad gevonden, bleken we aan de verkeerde kant te staan. We waren bij de uitgang. Dus moesten we nog weer 20 minuten de andere kant op. Daar aangekomen ook meteen naar Tian’man Square gegaan. Het grootste plein ter wereld. Toen we dan daadwerkelijk naar binnen wilden, bleek het sluitingstijd te zijn. Hier waren ook veel Chinezen over verbaasd. We mochten ineens gewoon niet meer naar binnen.
Dus toen zijn we de zondag maar weer terug gegaan. Nu ging de reis een stuk sneller, omdat de we nu wel bij de goede metrohalte waren uitgestapt. Conclusie, de keizers daar leefden echt in een belachelijk grote stad, de Verboden stad dus. Leuk om even gezien te hebben, maar wij vonden het verder niet heel speciaal.
Zondag middag zijn we ook nog naar het Olympisch park geweest, want in 2008 waren natuurlijk de Olympische zomer spelen in Peking. Wel bijzonder en leuk om ineens op die plek te staan. Het Olympisch park is niet alleen voor buitenlanders een toeristische plek, ook veel Chinezen waren van de partij die dag. Buiten stonden ook echt honderden kraampjes met van alles en nog wat.
Maandag zijn we naar het kantoor gegaan van de organisatie waar wij voor werken. Het was eindelijk tijd om het contract te ondertekenen. Maar voor we het contract gingen ondertekenen kwam Vincent eerst nog met een verassing. We kregen de schoolboeken voor ons en kregen 15 min de tijd om even een demo lesje voor de bereiden van 10 a 15 minuten. Oeps, even niet op voorbereid. Maar natuurlijk alleen maar goed om even te oefenen, want dadelijk moeten we het voor het echt gaan doen. Wel vreemd als je bedenkt dat wij helemaal geen lesbevoegdheid hebben en dadelijk klassen van 40 a 50 kids les gaan geven. Maar het viel ons niet tegen, lukte best goed al zeggen wij het zelf We kregen ook nog tussen neus en lippen door te horen dat de locaties waar wij les gaan geven niet echt dicht bij elkaar liggen. Een van ons kan lopend naar de school, ongeveer tien minuten. De ander moet elke dag met een taxi op en neer, ook ongeveer 10 a 15 minuten. Er was ons al wel eerder verteld dat we in twee verschillende gebouwen zouden werken, maar ze waren even vergeten te vertellen dat de gebouwen niet op hetzelfde terrein stonden. (Wat ons eerst wel was verteld) Maar ook dat overleven we vast wel, misschien juist een mogelijkheid om meerdere mensen te leren kennen.
De laatste dag in Beijing hebben we de Chinese Muur beklommen. Het deel wat ongeveer op 70 km afstand van Beijing ligt. We wisten niet zo goed wat we er van moesten verwachten, want de Verboden stad was ons een beetje tegen gevallen. Maar gelukkig viel hier niks tegen, het was echt heel erg mooi. We hadden ook de perfecte dag om te klimmen vonden wij zelf. Op de muur is het namelijk best wel koud rond deze tijd, het is hier ook winter. Gevoelstemperatuur kan rond de -10 /-15 zijn. Maar wij hadden een heerlijk zonnetje terwijl we over de muur liepen. We hadden ons dik ingepakt, maar we konden het grootste deel prima zonder handschoenen en muts.
Om het onszelf lekker lastig te maken hadden we er voor gekozen om niet met een georganiseerde reis te gaan, maar zelf met het openbaar vervoer. En ja, dit is ons nog gelukt ook. Of we zijn afgezet door de laatste chauffeur, daar zijn we nog niet helemaal achter, maar we zijn bij de Muur gekomen en daarna ook weer veilig thuis. Niet helemaal vlekkeloos, hé mam, maar toch.
Ik ga het verhaaltje nu maar even afronden, anders wordt het veel te lang. Matijn zal morgen of overmorgen weer een verhaaltje typen over Rui’an en jullie alles vertellen over wat we hier al hebben meegemaakt. Voor de liefhebbers nog een paar wist-je-dat-jes
Wist je dat
- de meeste honden hier kleding dragen.
- Een jongetje van ongeveer 6 jaar oud Matijn een lesje gaf hoe hij met
stokjes moest eten.
- hier immens veel grote gebouwen staan
- we standaard een glas gekookt water krijgen zonder thee zakje
- het hier op veel plekken niet zo lekker ruikt
- we al een aantal keer iets op de kaart hebben aangewezen in het
Chinees en dus totaal geen idee hadden wat we zouden krijgen.
- de mensen in Beijing best een woordje Engels spreken
- Chinezen graag met blonde mensen op de foto gaan, “we are so
beautiful!” volgens hen.
- de mensen hier ovenwanten
- we berichtjes op Facebook heel leuk vinden, maar dat is hier afgeschermd dus we kunnen niks terug sturen.
-
26 Januari 2014 - 13:02
Nicole:
Hoi!
Het klinkt echt super leuk daar!
Lukt het al een beetje met chinees praten?
Ik hoop dat alles goed gaat lukken met lesgeven enzo.
Nog heel veel plezier en ik hoor graag meer, dus ik blijf kijken op de ze pagina van jullie ;)
Xx Nicole -
26 Januari 2014 - 16:25
Dorien & Stephan:
Bedankt voor de update! De verhalen hebben via de telefoon wel redelijk kunnen volgen. Vooral leuk om er nu de foto's bij te zien!! Mooi land met veel contrasten lijkt het zo. Heel veel succes aankomende tijd met lesgeven! Tot op skype of de app!
Groetjes uit Nijmegen! -
26 Januari 2014 - 22:24
Arna:
Ni Hao ook voor jullie,
Bedankt dat jullie vanmiddag tijdens het skypen vertelden dat jullie eerste Chinese verslag online was, hadden anders voorlopig niet gekeken omdat er gisteren niets op stond. Geniet van alle indrukken, laat ons vooral meegenieten en fijn dat wij hier niet de Chinese mensenluchtjes op hoeven te snuiven waar iedereen daar volgens jullie naar ruikt....
Groetjes en tot de volgende keer! -
27 Januari 2014 - 08:44
Dorien:
Heejj ! Wauw, klinkt al heel erg leuk !
Vind jullie dagelijks verslag natuurlijk werg leuk, Maar vind vooral ook de "wist je dat-jes" weer erg grappig. Deed me meteen weer aan Sri Lanka denken.
Matijn en Hanneke ; heel veel succes daar en tot snel horens ??
Houdoe vanuit Oberwil -
27 Januari 2014 - 14:43
Lianne De Weerd:
Jaaa heel leuk om een verslag van jullie te lezen en met foto's! Supergaaf!!
En hoe kan het ook anders Hanne dan dat je zelfs daar in China loop te pronken met je blauwe PMT congres jasje, asoooo!:P
Geniet er lekker van daar! Ik kijk uit naar het volgende verslag!
X -
28 Januari 2014 - 12:03
Geertje:
Heee Hannie en Mattie!
Leuk verslag van jullie eerste weekje, blijf telkens weer nieuwe dingen lezen ondanks dat jullie al regelmatig wat vertellen. Jammer dat de wc zonder deur er niet op staat haha.
Mooie foto's! Zie dat de Chinese Muur precies lijkt op de tekening van Matijn's kussensloop hehe..
Have fun!
x -
28 Januari 2014 - 19:39
Hein:
He Hansie en Matijn,
Leuke verhalen al haha klinkt redelijk bekend in de oren ;).
Ik ben heel benieuwd naar het volgende verhaal, en uiteraard naar de foto's.
Veel plezier en tot snel.
Gr Hein en Marjolein -
28 Januari 2014 - 21:07
Daan:
leuk hoor! Succes met de stokjes Matijn :)
Groeten Daan (en vast ook van Marion) -
03 Februari 2014 - 21:11
Loes:
Hanne en Matijn, ik ontdek jullie reisblog nu pas. Maar lees het natuurlijk nog nog net zo veel plezier.
Wat een heerlijk verhaaltje, vette avonturen zeg!! En mooie foto's :)
Ben heel erg benieuwd hoe het werken straks zal zijn, dikke uitdaging op verschillende locaties maar ook super leerzaam!
Geniet vol op!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
